Uit de put na burn out en met chronische ziekte

In deze podcast aflevering vertel ik open en eerlijk over een erg nare periode in mijn leven. Het is best een stap om heel dit verhaal te delen, maar ik doe dit omdat ik ook maar een mens ben. Ook ik heb helaas in die verschrikkelijke put gezeten met het gevoel dat ik dit niet meer trok. In deze aflevering neem i kje mee in mijn ervaring met burn out, het hebben van een chronische ziekte en hoe je soms jezelf helemaal kwijtraakt. Hoe richt je je leven in na zo een ingrijpende gebeurtenis? Hoe herpak je jezelf?

Je kunt de uitgetypte podcastaflevering hieronder lezen of beluisteren via de onderstaande Spotify podcast.

Trigger waarschuwing: ik vertel over een periode dat ik het even niet meer zag zitten. bel 113 als jij denkt aan zelfmoord.

Uitgeschreven podcast aflevering

(Intro tot 1.27) Hoi lieve mensen, welkom bij weer een nieuwe aflevering van de You&Me Psychologie podcast. Ik ben Mirjam de Nijs en misschien is dit wel jouw eerste aflevering van deze podcast, van harte welkom. En misschien heb jij al wel eerdere afleveringen beluisterd, alleen maar superleuk dat je nu weer bij bent.

Ik vond het wel eens tijd om wat meer te vertellen over mijzelf en dan met name over mijn eigen reis als mens, maar ook als psycholoog. En mijn, ik vind dat altijd een beetje naar klinken, maar het heet echt zo, chronische ziekte. En ik vind dat niet moeilijk om te zeggen, omdat ik het niet accepteer, maar het is meer omdat ik er nu niet meer dagelijks enorme last van heb.

Mijn last is enorm afgenomen, mijn lijden is, ja, ik kan niet zeggen, is er niet meer, maar de keuze om te lijden, om eronder te lijden, ik maak die, ja, ik wil dat niet meer. Het heeft mij zo lang in zijn greep gehad, ik ben er helemaal klaar mee en dat heeft echt wel een hele poos geduurd. Dus mocht jij het interessant vinden om te weten waar ik tegenaan ben gelopen, blijf dan gerust luisteren.

(1:29) Mocht je denken, nou, dat interesseert me helemaal niks, dan mag je natuurlijk de podcast gewoon lekker doorspoelen of uitzetten. Maar ik dacht, weet je, ik ben ook gewoon een mens en mensen komen hier in de praktijk en soms dan denken ze echt dat ik alle antwoorden van de wereld heb. Super lief en een heel groot compliment. Maar ja, ik kan niet alles oplossen. Eigenlijk kan ik zelfs helemaal niks oplossen in de zin van, je moet het zelf doen. Ik kan jou handvatten geven, ik kan jou inzichten geven, maar uiteindelijk moet je het echt zelf doen.

De sfeer op kantoor

(2:04) En dat heb ik zelf ook moeten ondervinden. Ik dacht, misschien is het wel goed om te weten dat ik in 2018 een tijdje eruit heb gelegen en hoe dat zo is gekomen. Ik ben namelijk in 2015 gestart met mijn eigen praktijk. Ik kon toen rustig opbouwen, mijn cliëntenbestand steeds uitbreiden. Ik zat toen in een wat groter gebouw met meerdere disciplines, werkte allemaal keihard, maar er hing ook een bepaalde sfeer. Mensen zaten bij elkaar binnen te kijken als de deur open stond en dan kreeg je bijvoorbeeld te horen: “Hey, heb je geen afspraak?” of “Oh, heb jij pauze?” Dus er hing al een beetje zo’n sfeer dat niet helemaal bij mij paste.

Maar goed, ik was net begonnen en ik was superblij met een ruimte. En ik had toen nog niet dagelijks zoveel afspraken. Dus dat heb ik in 2015, 2016 helemaal op kunnen bouwen.

(3:12) En eigenlijk vanaf half 2016 zat ik al redelijk vol. En ik vond het toen in het begin echt heel erg lastig om nee te zeggen. Dus op een gegeven moment weten mensen ook waar jij zit, wie jij bent, waar je goed in bent. Ik kreeg doorverwijzingen van fysiotherapeuten die bij mij in het gebouw zaten. Ik werkte soms samen met andere psychologen. In de ruimte waar ik zat, daar zat ook een andere psycholoog, een oudere man.

Overvolle praktijk

Ik zit even te denken, moet ik zijn naam noemen? Ja, dat is eigenlijk niet relevant, maar dat was een behoorlijk grote naam in de stad waar ik toen zat. En ik wilde heel graag met die man samenwerken, maar door een eerdere samenwerking in dat gebouw waar ik dus mee samenwerkte, had hij zoiets van: “Ja, ik weet niet of ik met Miriam wil samenwerken, want zij heeft met iemand anders samengewerkt en daar sta ik totaal niet achter”. Daar moest ik ook zelf achter komen, dat was helemaal niet fijn, maar dat is een ander verhaal.

(4:24) Uiteindelijk ben ik toch in contact gekomen met deze psycholoog en zijn we gaan samenwerken, dus dat was echt super tof. Maar ik kreeg het steeds drukker en drukker en ik vond het nog steeds heel moeilijk om nee te zeggen. Ik wilde het liefst gewoon iedereen helpen die bij mij aanklopte. Ik was nog maar net begonnen, dus qua kennis vergeleken met nu was ik echt nog een beetje een groentje. En je voelt je dan gewoon mega verantwoordelijk, dat heb ik nu nog, maar wel op een gezondere manier. En toen werd het een beetje ongezond, het werd een beetje veel.

(5:06) En ik heb toen 2016, 2017 met deze man samengewerkt, 2018 ook, we hadden echt een hoop gezinnen samen, wat echt super tof was, heel veel van kunnen leren. En op een gegeven moment toen vroeg hij aan mij: “Mir, ik zou eigenlijk met pensioen willen…” Nou, ergens baalde ik daarvan, ik denk, ja, verdorie, ik wil eigenlijk gewoon nog zo ontzettend veel van jou leren. Ja, die man was ergens in de zestig, dus ja, terecht dat hij lekker met pensioen wilde. Dus die vroeg: “Wil jij mijn plek hier in dit gebouw gewoon helemaal gaan overnemen? Dat jij mijn caseload overneemt, dat jij mijn praktijkruimte overneemt, eventueel wat spullen wil overnemen”. Ik vond dat echt een mega groot compliment.

Twee locaties

(5:56) En nu nog, want ik zit nu dit te vertellen met een grote lach op mijn gezicht. Dus ik vond dat heel speciaal en ik voelde eigenlijk dat ik geen nee kon zeggen. Dat is een thema bij mij, hoor je hem? Maar op dat moment zat ik gewoon al helemaal vol. Ik werkte vier dagen in de praktijk, zowel in een klein dorp waar ik zelf vandaan kwam en in de stad. Dus ik had ook nog eens twee praktijkruimtes waar ik dus heen en weer tussen reed. En ik had gewoon zeven, soms acht gesprekken op een dag. En als ik dit zo nu zeg, dan denk ik, jeetje, hoe heb je dat toen voor elkaar gekregen? Ik zou er nu echt niet meer aan moeten denken. Maar ik zat gewoon in een flow, ik leek misschien zelfs al een beetje een robot, maar ik vond het zo leuk. Ik had energie.

(6:57) Mijn partner Koen die werkte ook gewoon veertig uur, dus ja, het kon ook gewoon. En toen kwam deze man, die met pensioen wilde, die ging dus stoppen en dat betekende dat er wel iets ging veranderen. Hij had een paar lopende klanten nog, die kwamen dan naar mij, ondanks dat ik al vol zat. Maar op een gegeven moment kreeg ik dus ook veel meer aanmeldingen dan dat ik aankon. Dus ik moest nee gaan zeggen, maar dat schuurde zo, want je wil zo graag helpen. En je weet dan ook dat je het kunt, alleen je hebt geen tijd.

(7:34) Dus toen dacht ik al, ja, als ik nou eens een online programma kan maken, dat mensen daar alvast mee aan de slag kunnen en dat ze dan op de wachtlijst komen. Ik haat wachtlijsten, maar goed, het kon even niet anders. En tuurlijk stuurde ik ze door naar collega’s die dan een minder lange wachtlijst hadden. Maar ja, heel veel mensen in de omgeving die hebben gewoon een wachtlijst, dus dat schuurde enorm. En daarbij was ik als ondernemer ook aan het groeien, ik was mezelf een beetje aan het vinden daarin. Want ondernemen is gewoon een vak apart, dat heb ik niet geleerd op school, dat ben ik gaan ervaren.

(8:14) Dus ik had daar ook intervisie in met een groepje met startende ondernemers en een arbeids- en organisatiepsycholoog die organiseerde dit. En zij was ook gespecialiseerd in burn out, had dit zelf ook tweemaal meegemaakt, had er een mooi boek over geschreven.

Pas je op Mirjam…

(8:41) Dus die had al een paar keer benoemd van: “Jeetje Mir, je gaat wel heel erg hard, houd jezelf wel in de gaten”. Ja, ja, dat doe ik, en ik zorg voor mezelf, ik doe lekker aan sport, en ja, dat komt wel goed. En ik lach niet voor niks. Wij hadden namelijk, mijn partner en ik, we hadden zijn eerste huis verkocht, we hadden helaas nog geen nieuw huis, dus wij woonden een jaar in een appartement, huurden wij. En dat was eigenlijk ontzettend fijn, want als je iets huurt, dan heb je gewoon, ja, je hoeft niks te schilderen en je hoeft niks te vervangen wat kapot is, want dan bel je gewoon iemand.

(9:25) En het was een prima appartement voor ons tweeën, niet megagroot, waardoor je ook gewoon minder huishouden had, dus we konden in de weekenden ook gewoon leuke dingen doen, als ik niet nog aan het werk was. Want ik denk dat ik op een gegeven moment, op mijn, ja, hoogtepunt wou ik zeggen, maar eigenlijk was dat mijn slechtste punt, ik denk dat ik wel zestig, zeventig uur in de week met mijn praktijk bezig was. En dat ging toen oké, totdat wij gingen verhuizen terug naar het dorp waar wij allebei vandaan komen.

Verhuizen en verbouwen

(10:01) En dat huis, dat was prima, maar je wil het toch naar je zin maken, en ik heb een partner die behoorlijk perfectionistisch kan zijn, die ook heel graag alles zelf wil doen, en (dat is ontzettend fijn, maar dat is ook een megavalkuil van ons, samen ook. Dus, naast dat wij allebei een baan hadden, gingen wij dus aan de klus. En omdat het bij mij al een beetje schuurde, ja, kwam er nog meer geschuur.

(10:34) En we werden moe, en we werden prikkelbaar. En op een gegeven moment, ja, ging het eigenlijk gewoon niet meer. Dus, ik had net de praktijk van deze lieve man, die met pensioen ging, een soort van overgenomen. Daar was ik ontzettend trots op, mega blij mee, heel groot compliment. En toen kwam de zomervakantie, en dan sluit ik mijn praktijk meestal een maand ofzo, om gewoon echt even helemaal bij te tanken, even helemaal niks aan mijn hoofd, leuke dingen doen. Nou, en in dat jaar waren we dus vooral aan het klussen.

Ik heb geen zin meer..

En toen in september moest ik starten, en toen dacht ik, ik heb helemaal geen zin. Ik ben doodmoe, ik wil gewoon niks. Dus toen heb ik een een-op-een-gesprek met de arbeids- en organisatiepsycholoog aangevraagd. En die gaf ook aan, ze zei: “De signalen die jij benoemd, daar moet je echt naar gaan luisteren, want straks is het te laat. Kun jij een aantal cliënten misschien al gaan overdragen aan collega’s?” Nou, en toen ik dat hoorde, dacht ik, nou, doe even niet. Dat ga ik niet doen hoor, dat is echt, ja, het voelde als falen.

(11:48) En in die tijd begon ook een beetje mijn tinnitus. Maar dat was meer van komen en gaan. Dus ik dacht, ja weet je, het is gewoon druk, logisch, af en toe even zo’n suis, heel vervelend, maar elke keer ging die weer weg. En op een gegeven moment in september had ik op de vrijdag, ik weet het echt nog precies, zat ik in mijn nieuwe ruimte in het gebouw. En ik had een dag van, ik was om half negen begonnen en om zes uur had ik net afscheid genomen van de laatste cliënt. En dan moet je dus nadenken dat ik van negen tot zes gewoon non-stop, met misschien een half uur pauze, cliënten zag.

Dus dat waren er ook weer zeven of acht die dag. En ik was nog een beetje zo aan het opruimen en wat dingetjes op aan het schrijven. En een collega van mij die kwam even langs, dat was de logopedist. Die zat naast mij. “Hé Mir, hoe is het?”Ik zei: “Ja, wel prima, beetje moe, maar ja, het is weekend, dus komt wel goed.” “Fijn weekend.”

Eerste ménière aanval

(12:50) Alleen tijdens dat gesprek werd ik ineens heel erg duizelig. Dus de hele ruimte die begon te draaien. Dus ik deed, ik hield me nog groot, ik zei helemaal niks, en zij ging weg. Dus ik heb de deur dicht gedaan. Ik ben bij het raam gaan zitten, een raam opengezet, want ik kreeg het ontzettend warm. En ik denk, wat is dit? Dus ik heb mijn ouders gebeld, want ja, Koen die was nog aan het werk. En ik heb gevraagd of ze mij wilden komen ophalen, want ik kon niet zelf met de auto naar huis rijden. Dat was gewoon te gevaarlijk. Dus die zijn met z’n tweetjes mij op gaan halen. En mijn moeder moest mij echt onder de arm nemen, omdat ik gewoon, ja, ik zwalkte gewoon als een dronken iemand. Ik kon niet meer recht lopen. Dus dat was echt bizar.

(13:36) Dus thuis op de bank gaan liggen, en uiteindelijk de volgende dag zakte het gewoon. Ja, wist ik veel wat dat was. Ik denk, dat is gewoon eenmalig. Prima, kan een keer gebeuren. Het was super druk. Komt wel goed. Lekker naïef. Maar die oorsuis, die bleef. Dus toen dacht ik, nou weet je, ik ga toch een keer naar de huisarts. Ik kom daar eigenlijk bijna nooit. Zegt ook wel iets, denk ik. Dus die heeft een beetje in mijn oren gekeken. Hij zei: “Ja, ik zie natuurlijk niks, dus ga maar naar de kno-arts. Dan moet je maar even kijken wat die zegt”. Dus ik naar de Kno-arts.

Was een oudere man die eigenlijk met pensioen was, maar die deed af en toe nog een consult, omdat hij het gewoon leuk vond. Dus ik zat daar en hij was een beetje wat vragen aan het stellen. En ik vertelde dat ik mijn eigen praktijk had. Net een praktijk had overgenomen. Het heel druk was. En toen zei hij, hij zei, ja, “Ik kan me ook wel voorstellen dat de druk op jou ook heel groot is. Want jij wil die gezinnen helpen. Jij ziet dat ze, ja, dat het niet goed met ze gaat en jij wil er voor ze zijn.” Hij zei: “Die druk in de jeugdzorg is mega hoog. En die voel jij op je schouders rusten. Ik denk dat die oorsuizen komt door stress. Ik zie niks in jouw oren wat niet goed is. Jij hoort gewoon nog alles prima. Dus ik zou eens gaan kijken of je wat rust in kunt gaan bouwen.”

(15:05) Ja, oké. Het zit dus tussen mijn oren. Leuk om dat te horen. Ahem. Ergens hoop je gewoon dat het iets in je oren is, want dan kun je er iets van doen. En dan kan je gewoon weer lekker door, toch? Zo zat ik op dat moment in elkaar. Dus dat was wel even een schok. Aan de ene kant ook weer helemaal niet, want het was gewoon megadruk. Dus ja, daar ging je dan wel even over nadenken. Maar eigenlijk zette ik nog niks in actie. En ging ik dus door met wat ik aan het doen was. En ook die psycholoog had al een paar keer gezegd: “Mir, kijk nou uit. Ik herken zoveel in jou wat ik bij mezelf ook heb gezien. Kijk nou eens of je misschien wat afspraken kan verzetten, kan over laten nemen”. Maar ik wilde het niet. Ik wilde het allemaal zelf kunnen.

(15:57) En ja, ergens in oktober werd ik steeds vaker doodmoe wakker. En op een gegeven moment lukte het me gewoon niet meer om bijna uit bed te komen. En toen ben ik inderdaad afspraken gaan verzetten. Maar dan de ene week had ik een beetje rust. En de andere week kwamen al die gesprekken natuurlijk weer terug. Dus dat hielp niet. En op een gegeven moment wilde mijn lijf gewoon niet meer. Het stopte gewoon. Ik kon niet meer. Ik was out.

Ik trok het niet meer

(16:29) Op dat moment hing ik nog als onderaannemer onder een organisatie waardoor ik met hun ook samen al mijn cliënten heb kunnen onderbrengen. En ik voelde dat zo ontzettend als falen. Ik moest al die gezinnen af gaan bellen. Ik moest al die gezinnen gaan vertellen dat ik het niet meer kon. Dat ik het niet meer trok. En een aantal gezinnen die wilde op mij wachten. Maar toen heb ik ook aangegeven, ja, ik vind het echt heel lief en een heel groot compliment. Maar ik voel het ook als druk dat ik weer snel aan de slag moet. En dat begrepen ze. En uiteindelijk zijn er volgens mij twee die hebben gezegd, we willen bij niemand anders. “We gaan niet op jou wachten. Het gaat nou zover oké. Mocht je in wat voor tijdsbestek dan ook weer starten. Dan willen wij heel graag weer terugkomen bij jou”. Ik heb dat toen ook echt wel uiteindelijk helemaal los kunnen laten.

(17:28) Ja, en wij zijn toen eigenlijk vrij snel volgens mij op vakantie gegaan. Met keiharde oorsuis. Want die ging dus ook op een gegeven moment gewoon helemaal niet meer weg. Dus ik ben toen in december, januari, 2019, februari, maart heb ik gewoon thuis gezeten. Echt samen met de arbeids- en organisatiepsycholoog die dus gespecialiseerd is in burn-out. Ik heb met haar echt plannetjes opgezet. Hoe naar mijn lijf te leren luisteren. Hoe te zoeken naar ontspanning wat bij mij past. Ik heb ontzettend veel sudoku gemaakt. Echt heel grappig. Als ik die boekjes nog terugzie ook denk ik, wow. Ik heb gepuzzeld. Ik heb op nummer geschilderd. Ik heb gewoon dingen gedaan waar je niet keihard over na hoeft te denken. Maar wel gewoon lekker bezig zijn. Ik heb toen ook het moestuinieren ontdekt. Ik heb toen achter in de tuin een moestuintje aangelegd. En ondertussen waren we nog wel bezig met verbouwen.

(18:33) Dus er kwamen soms ook mannen over de vloer dat ik dacht, ja verdorie. Hoe kan ik hier nou rust nemen? Maar toen dacht ik, ja weet je, ik vertel het die mannen gewoon. En boeiend je wat ze ervan vinden. En die hadden ook gewoon niet eens er echt iets over te zeggen. Die hadden ook zoiets van, ja doe je ding, dat doen wij ook. Dus dat was alleen maar heel fijn.

Vuurtje wakkerde aan

(18:54) En op een gegeven moment toen kreeg ik een aanvraag via Insta. Nee, via Facebook. Dat was een oud cliënt van mij. En die wilde heel graag terugkomen. Want dat ging even niet zo lekker. Die wisten niet dat ik eruit lag. En dankzij hen had ik ineens weer zin om een of twee casussen op te pakken. Dat heb ik hun ook echt teruggegeven. Ik ben zo blij dat jullie contact hebben opgenomen. Want ik voel weer een beetje dat vuurtje wakkeren. Dus ik ben heel langzaam gaan opbouwen met twee casussen. Drie, vier, vijf. En op een gegeven moment was het wel weer even oké. En dat ging wel. Alleen op een gegeven moment voelde ik de druk weer.

(19:36) En toen kwamen die ménière aanvallen steeds vaker en vaker. En achteraf, toen op die drukke dag dat ik ineens zo duizelig werd, was dat dus ook een ménière aanval. Dus dat zat er al zo een beetje te sluimeren. En helaas waren die aanvallen steeds vaker aanwezig. Mijn oorsuis werd steeds harder. Ik kon me niet meer concentreren tijdens de gesprekken. En ik was echt bang dat ik dit werk niet meer kon doen. En ik heb toen echt die psycholoog keihard nodig gehad. Want ik wist juist niet wie was ik nog als ik zou stoppen met mijn psycholoogpraktijk. Wie was ik dan nog? Dus dat was echt een hele heftige zoektocht. En blijf ik dit doen? Op de manier hoe ik het deed, wil ik gewoon niet, want ik had gewoon wekelijks die aanvallen.

Dagelijks aanvallen

(20:33) En op een gegeven moment ook echt gewoon dagelijks. Ik kon dan alleen maar op bed liggen. En als ze zo heftig waren, moest ik overgeven, naar de wc rennen, zweet aanvallen, daarna ontzettend koud. En het liefste wilde ik gewoon in slaap vallen. Maar ja, je kan je voorstellen, als je zo duizelig bent en je doet je ogen dicht, dat dat ook niet fijn is. Dus dat was gewoon zo moeilijk.

(20:55) Dus ik ben terug naar de Kno-arts geweest. Die gaf aan, ja, dit is zeker de ziekte van ménière. Ik heb een MRI scan gehad, wat ik doodeng vond, omdat ik bang was een aanval te krijgen. Maar daar kwam eigenlijk niks bijzonders uit. Gelukkig maar, want ze moeten dan ook een, gods hoe heet het nou, brughoektumor volgens mij uitsluiten. Dat zit dan ook in je oor. Het is echt, wat ze nu weten, is dat er twee vloeistoffen bij elkaar komen in je oor. En bij mij is het links. En zodra dat gebeurt, wordt jouw evenwichtsorgaan uitgeschakeld en gaat dus de hele wereld draaien. En je kan gewoon helemaal niks. En ja, door dat draaien word je natuurlijk kotsmisselijk. En heel je lijf schiet eigenlijk in, ja, angst, zweten. Nou, wat ik in mijn vorige podcast aflevering heb uitgelegd.

(21:48) Dat sympathische zenuwstelsel, dat schiet helemaal in, ja, in zijn angst. In zijn actie. Dus ja, alles komt er gewoon uit. En dat was behoorlijk heftig, kan ik je vertellen. Dus dat was ergens in 2019, 2020, was het echt verschrikkelijk. Ik heb echt in bed liggen huilen dat ik dacht, als dit mijn leven gaat zijn, ik wil dit niet.

(22:14) En dat klinkt nu heel heftig, maar dat was het toen ook. Voor mij hoefde het op dat moment niet. Ja, sorry als je daarvan schrikt, maar ik, ja, ik lag in bed. En ik kon gewoon helemaal niks. Mijn lijf was gewoon op. Telkens die aanvallen, als ik nog maar een klein beetje iets deed wat me misschien, ja, niet eens heel veel stress gaf.

(22:38) De aanvallen die volgden elkaar gewoon op. Mijn moeder stond bijna dagelijks wel bij ons in huis. Ja, en dat was gewoon heel erg moeilijk. Maar ja, hoe ga je stress uit je leven verbannen? Dat kan niet. Iedereen heeft stress. En het leven is met ups en downs.

Leren accepteren

(23:02) Dus ik moest een stukje accepteren. En die was heel erg lastig. En mijn psycholoog heeft me daar heel goed in geholpen. Mijn ouders ook, Koen ook. Maar het was heel lastig. En wat ik ook gewoon heel lastig vond, was dat ik die gezinnen dus telkens moest afbellen. En op een gegeven moment ben ik daar heel open in geweest. Als ik dan een nieuwe intake kreeg, gaf ik ook aan. “Check alsjeblieft de ochtend voordat je naar mij moet komen, je mail, je app, wat dan ook”. Als ik een ménière aanval heb, kan ik niet eens bellen, want ik zie die nummers niet. Ik zie die namen niet. Dus soms dan moest mijn moeder ook bijvoorbeeld die mensen appen of mailen.

(23:44) Ja, het sloeg helemaal nergens op. Maar ik wilde gewoon zo graag werken. (23:49) Ik zag mezelf niet stoppen. En ik heb dat echt overwogen. Moet ik hiermee stoppen? Maar uiteindelijk kwam ik tot de conclusie, nee. Want ik word hier gewoon ontzettend blij van. Het geeft me energie. En ik heb genoeg meegemaakt waarin ik ook mijn kennis en kunde kan putten. En ik denk dat mensen hier ook heel veel aan kunnen hebben.

(24:14) Vandaar dat ik nu ook mijn verhaal vertel hierover. Maar het was wel heel zwaar. En ik heb echt in die put gezeten als het ware. Maar ik ben daar wel uiteindelijk uit kunnen klimmen. Ik ben echt op zoek gegaan, hoe kan ik mijn leven inrichten naar mijn waarde? Hoe kan ik ervoor zorgen dat ik kan doen wat ik leuk vind, maar wel op zo’n manier dat ik niet ten onder ga. Zoals ik in de jaren daarvoor wel heb gedaan.

Prestatie cultuur

(24:44) En dan misschien ook wel belangrijk om te vertellen is, in de psychologen wereld zit ook gewoon een, hoe moet ik dat nou noemen? Er is een of andere cultuur, dat je altijd de beste moet zijn, de best opgeleide. Het lijkt wel alsof de opleidingen ook tegen elkaar lopen aan te boksen, oploop te boksen. Dat je als psycholoog per se een gz-psycholoog moet zijn. Je moet per se, nou noem het maar op. Ja, het is ongelofelijk. Je moet allerlei titels halen om maar te voldoen aan. Om er maar bij te horen. Want als psycholoog, net als ik, ik heb natuurlijk ook genoeg opleidingen gedaan, cursussen gedaan, noem het maar op. Daar ben ik nog steeds mee bezig. Maar je kan daar ook echt in doorschieten. En ja, wat wilde ik nou eigenlijk vertellen? Ik denk dat dit wel belangrijk is om aan te geven dat ook dit meespeelde in dat ik uiteindelijk gewoon ben uitgevallen. Het gevoel hebben dat je je continu moet bewijzen.

(25:57) En dat was ook een beetje mijn blauwe plek, mijn valkuil. Dus daarin ben ik ook echt gaan graven, gaan zoeken. En waar komt dit nou vandaan? Waar zit nou die kern? Waar ik dus in mijn online programma’s zo op loop te hameren. En in mijn content ook. Dat is niet voor niks. Ik had heel erg alleen met mijn gedachten aan de slag gekund. Wat maakt dat ik nou bang word van oorsuis? Wat maakt nou dat ik denk dat ik geen psycholoog meer kan zijn?

Als ik mijn lichaam al niet mee had genomen, ja dan had ik al niet geweten wat die lichaamseintjes met mij deden. Dan had ik die koppeling al niet helemaal begrepen. Maar ik snap nu dat als ik hele harde oorsuis heb, dat mijn brein denkt ‘straks krijg je weer een aanval, want dat is toen en toen ook zo vaak gebeurd’.

Lichaamssignalen

(26:50) Terwijl ik gelukkig in de afgelopen jaren wat meer vertrouwen heb mogen krijgen dat oorsuis een signaal is dat ik te druk ben. Dat ik rust mag nemen. Maar het betekent niet meer dat er direct een aanval komt. Want ik heb nu twee jaar geleden mijn laatste heftige aanval gehad, met overgeven ook. En ik heb nu alleen, ja volgens mij is dat in februari, de laatste keer geweest dat ik even draaiduizelig werd. En dat duurde toen echt een uurtje of twee.

(27:26) Terwijl je echt heftige aanvallen kunnen echt een dag duren en vaak nog een week lang dat je je onstabiel voelt. Dus dat heeft gewoon een mega effect op heel je leven, op alles. En wat maakte dat ik zo in die put terecht was gekomen was dat ik ook gewoon met vriendinnen niks meer kon doen.

(27:46) Verjaardagen werden teveel. Door die aanvallen wordt je gehoor ook aangetast. En wat ik zei, ik heb het aan één kant, links, dus mijn oorsuis is ook links. En die is ook heftiger geworden en blijvend geworden. Doordat de aanvallen van ménière ook schade aanrichten aan je gehoor. Dus ik ben nu aan mijn linkerkant ook zo goed als doof.

(28:10) En daar heb ik ook best wel last van gehad om dat te leren accepteren. Maar in principe in mijn werk belemmert het niet. Zolang niet iedereen door elkaar praat, kan ik het gewoon allemaal goed volgen. Maar net als met verjaardagen en sociale dingen met meerdere mensen of met achtergrondruis bijvoorbeeld. Moet ik echt heel hard mijn best doen en me inspannen om het te kunnen volgen. Dus dat kost ook extra energie.

(28:38) Maar dat weet ik en ik kan me daar allemaal op voorbereiden. Op maatgemaakte oordoppen laten maken. Dus daarin ben ik gewoon heel erg gaan zoeken wat kan mij nou gaan helpen. En eigenlijk valt voor mij hierin alles samen. Mijn lichaam komt hierin om de hoek kijken. Mijn brein met al zijn verhalen, al zijn trauma’s, al zijn neurologische paadjes die ik heb gemaakt.

Inzicht in je blauwe plekken

(29:09) Met wat ik heb meegemaakt, mijn opvoeding, familiegeschiedenis. Het stukje willen zorgen voor anderen, klaarstaan, geen nee durven zeggen. Grenzen aangeven. Nou, je hoort hem al. Dat zijn mijn blauwe plekken. Dat komt uit mijn familiegeschiedenis. Dat komt uit mijn jeugd, uit mijn overtuigingen. En daarin ben ik echt, ja, ik ben daar mee aan de slag gegaan. En dankzij al die inzichten die ik heb opgedaan, op heb gedaan in leertherapie, in cursussen, gesprekken met mijn psycholoog destijds, supervisie ook nog steeds, wat ik nu ook nog heb.

(29:55) Het zijn valkuilen, het zijn kwetsbaarheden. Het zijn dingen waar ik naar mag blijven luisteren en op mag blijven letten. En ik heb een aantal dingen ook echt kunnen doorbreken zo van, dit wil ik niet meer, ik wil dit anders. En dat gun ik jou ook zo, ik gun dat iedereen hier in mijn praktijk.

Mijn missie

Ik zie dat ook echt als mijn missie. Dat ik denk: “Ah, als iedereen toch eens die kern te pakken gaat krijgen, wat voor verandering gaan we dan met zijn allen doormaken?” Het lijkt me zo mooi. En wat voor moois ga je dan ook doorgeven? Ik geef aan kinderen niets door, want ik en mijn partner hebben geen kinderwens, mede ook zeker door de ziekte van ménière. Ik trek dat gewoon niet, maar ook voor de ménière hadden wij ook al geen kinderwens. Deze werd alleen maar versterkt door wat wij hebben meegemaakt. Maar ik geef mijn kennis wel door op deze manier in een podcast, in mijn praktijk aan al die gezinnen, aan mijn nichtjes en neefje. Dus dan wordt het niet naar onderen doorgegeven, maar aan de zijkant. Dan kun je nu denken: “Waar heb jij het over?” Dit gaat over systeemtherapie en dan kun je je familie inzichtelijk maken en als je kinderen hebt komen ze onder jou te staan. Die gaan wij niet hebben, maar mijn nichtjes en neefje staan aan de zijkant naast ons, dus dan geef je het door aan de zijkant.

Ik vind dat zelf een hele belangrijke. Je kunt heel erg aan de oppervlakte met je klachten aan de slag, soms is dat echt genoeg. Maar ik denk als je hier in de praktijk komt met ‘mijn kind heeft faalangst’, ‘mijn kind kan zijn/haar grenzen niet goed aangeven’, ‘mijn kind is depressief’, ‘mijn kind heeft angsten’, dan kan ik met jouw kind aan de slag, maar ik kan jou nu al vertellen dat dat niet genoeg gaat zijn, want het komt ergens vandaan. Er zit altijd iets onder het gedrag. Je kind wil iets vertellen, je kind wil iets laten zien op zijn/haar manier, het komt ergens vandaan. Het is ontstaan, waarschijnlijk al in een stukje opvoeding, maar ook in wat hij/zij heeft meegemaakt met leerkrachten of vrienden, hobby’s, noem maar op. En zelfs in jullie familiegeschiedenis kan er al iets zitten. Net zoals dat bij ons bijvoorbeeld depressies al generaties terug voorkomen, angsten, willen zorgen voor, je grenzen niet kunnen aangeven.

Mijn moeder vond het vroeger ook super moeilijk om tijd voor zichzelf in te plannen en voor zichzelf te zorgen. Ik heb het helaas ook, maar nu heb ik het kunnen doorbreken en soms stap ik nog in die valkuil, maar al heel snel merk ik, nu ik dus mijn lijf heel goed heb leren kennen met al zijn seintjes, kan ik dus heel snel schakelen en voelen ‘Wacht eens even, wat ben ik nu aan het doen?’ Wat zijn mijn waarden? Wat vind ik belangrijk? Waar schuurt het en waar mag ik iets anders gaan doen, dan wat ik nu doe?

Pak die kern

En als je die kern niet te pakken gaat krijgen en alleen op de oppervlakte aan het werk gaat, kan ik jou vertellen dat je heel vaak gaat terugvallen. En dat is bij mij dus ook gebeurd toen ik na mijn burn out weer snel aan het werk ben gegaan en de ménière mij eigenlijk weer keihard vloerde. En pas toen ik helemaal in de put heb gezeten, dat ik echt dacht ‘Dit wil ik niet meer’, ik moet straks stoppen met mijn werk, wat kan ik dan nog en wie ben ik dan nog? Toen pas ben ik weer gaan opbouwen in wie ik ben als mens, ik ben gaan opbouwen en uitzoeken wie ben ik en wat is mijn identiteit, naast ik als psycholoog, ik als hulpverlener. Ik ben veel meer dan dat. En dat heeft mij heel erg gesterkt. En ik ben daardoor ook anders gaan werken hier in de praktijk. Ik kan een stuk beter mijn grenzen aangeven en nog steeds vind ik het lastig om nee te zeggen en die wachtlijst vind ik ook nog steeds niet leuk. Maar ik ben wel aan het zoeken hoe ik dat anders kan gaan inrichten, zoal bijvoorbeeld online gaan werken, online programma’s ontwikkelen zodat jij zelf al aan de slag kunt en dan heb je mij een beetje nodig, een keertje, maar niet wekelijks bijvoorbeeld hier in de praktijk of online.

Dus daarin ben ik ook een beetje zoekende, maar wat ik wel weet, het is zo belangrijk om je lijf mee te nemen, je brein met al zijn verhalen en betekenissen. Hoe jouw patronen zijn ontstaan, jouw schema’s en ook zeker nog een laag dieper in jouw familiegeschiedenis. En daar ben ik keihard voor aan het strijden, ik ben dat in mijn praktijk al jaren aan het doen en ik wil dat heel graag ook online gaan uitdragen.

Mocht je zelf daar al mee aan de slag willen, dat kan. Dan kan je gewoon naar de webshop op mijn website gaan en volg me ook op Instagram en Facebook waar je veel tips en inzichten kunt vinden. Daar kun je ook al mee aan de slag.

En mocht je vragen hebben over mijn verhaal, want ik kan me voorstellen dat dat ook niet niks is om te horen, stel ze gerust. Misschien herken je ook wel bepaalde dingen dat je denkt ‘Oh, dat heb ik ook, of ook bij mezelf gemerkt’. Stel je vragen, ik sta er echt voor open. Ik denk dat wij als mensen sowieso wat meer open mogen zijn en ik denk dat het ook heel belangrijk is dat als jij naar een psycholoog gaat dat jij weet dat hij/zij ook ooit een cliënt is geweest. En ik denk dat je dan ook pas een hele goede psycholoog gaat krijgen, want als diegene zijn eigen shit nog niet heeft aangekeken, hoe moet diegene dat dan met jou gaan doen?

Kijk het aan

En iedereen heeft kwetsbaarheden en iedereen heeft dingen meegemaakt in zijn jeugd en krijgt dingen mee uit de familiegeschiedenis en als jij dat niet aankijkt, dan blijft dat continu terugkomen. Net zolang, net als bij mij, dat je gewoon in die put terecht komt en je moet. Je moet het gaan aankijken. En dat is doodeng en mega confronterend, maar als je dat niet doet, dan blijf je zo een beetje een slaaf in je eigen leven. En dan leef je denk ik ook niet het leven wat je zou willen leven en dan blijf je continu aanlopen tegen lastige dingen. Dus gun het jezelf, ik gun het jou van harte, jouw gezin, jouw kinderen, je nichtjes, je neefjes, net als bij mezelf. Dit is ons werk. Het werk wat wij mogen doen, het innerlijke werk, het innerlijke kind werk, hoe je het ook wil noemen. Het is wel mega belangrijk voor de toekomst en voor jouzelf. En daarbij wil ik deze podcast gaan afsluiten en laat me gerust weten wat je ervan vond. Misschien wil je de podcast wel wat sterren geven, daar zou ik heel blij mee zijn. en deel gerust mijn verhaal met anderen. En nogmaals mocht je vragen hebben, laat het me weten. Dank je wel voor het luisteren, een hele fijne dag en tot de volgende keer.

Niets meer missen?

Wil je mijn nieuwste blogs, uitleg, tips en podcasts niet meer missen en direct ontvangen in je mailbox? Schrijf je dan in voor de waardevolle You&Me inspiratie mail. 

Lieve groet, Mirjam

PS: Vond je het een waardevolle blog? Deel het, want je weet nu dat jij niet de enige bent die denkt niet goed genoeg te zijn. Dit kan met een van de onderstaande knoppen.

Meer uitleg en filmpjes zien? Bezoek mijn Instagram, Facebook of TikTok.